El Hierro 2019

‘El Wadde?’, was voor velen de eerste reactie. Nu heeft dit klein, totaal niet toeristisch Canarische eiland geen geheimen meer voor Pelagos. Zowel onder als boven water. We vrezen dat voor de Elhierroneëers duikclub Pelagos ook geen geheim meer is…  

Sinds ons bezoek wordt er frequent een trekkervis gesignaleerd die duikers aanvalt, meer specifiek gericht op vingers. Wist je dat bloed op diepte groen en eerder slijmerig is? Vraag maar es aan Cé en Jens. 

Toeristen zijn saai en stijf, de inwoners van het havendorpje La Restinga hebben na ons bezoek – en zeker na de zaterdagavond Fiesta – hun mening serieus moeten bijstellen. Ikzelf leerde dat politiemannen en dokters wel de beste dance moves hebben en dat Spaanse covers in het Spanglish worden gezongen. 

Zet een Limburger en een Gentenaar op El Hierro vooraan in een busje op 1 km hoogte, ontdekken ze wel een nieuwe diersoort: nen Ruudpuutpatrijs. Ik denk de ijle lucht in combinatie met een grote dosis stikstof in de hersenen, er voor iets tussen zit. Of was het de look? Het beestje wordt intussen heel intensief bestudeerd en is een hilarisch rode draad geworden tijdens alle Pelagosgesprekken.

Oké ja, we hebben ook gedoken.

Enorm helder water, 26 graden en onvoorspelbare stroming zijn de juiste ingrediënten voor spectaculaire duiken. Het ruwe landschap van het eiland trekt zich door onder water en zorgt samen met de krachtige lichtinval van de zon voor een schitterende decor.

Aanlokkelijke drop-offs en de vele mogelijke schuilplaatsen voor vissen en andere onderwater aliens daagden ons uit om tijdig onze buddy in de gaten te houden.  We doken in een groot natuurreservaat, bij ons weten ook het eerste waar men constant met 3 agenten op toeziet: de zodiac mag zich enkel aan een vooraf geplaatste boei vastmaken, maximaal 2 kleine boten per boei, maximaal 6 duikers ter gelijker tijd onder water.  En sommige delen van het reservaat zijn puur natuur: geen duikers, geen zwemmers, geen vissers toegelaten.  Dat straalt zich ook af op de ‘locals’: dit was de eerste duikreis dat we merken dat men een ommetje vaart om dobberend afval uit zee te halen.  Het ecosysteem is er dus ook zeer rijk !  De nachtduik bijvoorbeeld was puur genieten en staat voor velen van ons op de nummer 1 qua nachtduik.

Aankleden aan het lokale clubhuis was de eerste taak. Dan een flinke wandeling naar de Zodiac om ons lot in de handen van de rasta kapitein te leggen. De kapitein was steeds paraat met een big smile. Daar leerden we ook hoe je je lange dreadlocks niet als visvoer presenteert. 

De ene keer in gezelschap van vliegende vissen, de andere keer met dolfijnen, werden we naar onze duikstek gebracht. Stroming te sterk ? pff gewoon even denken aan het nut van de maandagtrainingen en het lukt wel ! Dat een zodiac comfortabel kan zijn bleek: deze amper 2 jaar jonge zodiac was een beauty !  ja, met trapje om aan boord te komen. Fantastisch. 

Europa’s grootste zandvlakte met zandalen (11km lang!) waar de Mexican Wave een nieuwe definitie kreeg. Een familie Manta’s die ongestoord hun trektocht verderzette. Bezoekjes door roggen en Luipaardalen. Kreeften, octopussen, langoustines, murenen en kogelvissen vonden we in de oneindige vele hoekjes en kantjes van het ruwe lava landschap. En ergens was er wel steeds een tandbaars te vinden die ongestoord en toch wat nieuwsgierig langs ons heen zwom. 

De sfeer zat er goed in ondanks een keel- of oorontsteking links en rechts of een slecht chocolade ijsje. Ook een ondergelopen camera heeft de sfeer niet gebroken. Terug toonde Pelagos dat we mekaar helpen, één grote buddy-bende. Ik kreeg last aan mijn oor en onmiddellijk vielen er – zonder te vragen – druppeltjes in mijn oor en een ontstekingsremmer door mijn keel. Eén duik heb ik moeten missen, zonder die hulp waren het er allicht veel meer geworden. Aan land zijn er nieuwe vriendschappen ontstaan (De Drie Vriendinnen). Twee enthousiastelingen zetten met veel plezier hun privacy opzij om van hun appartement dé verzamelplaats te maken voor de uitgebreide en vol verhalen gevulde apero-momenten. Lekker eten, woeste natuurlijke zwembaden, vergezichten om stilletjes van te worden, lachen tot de tranen los lieten, … ik kijk al uit naar de volgende clubreis. Naar waar ? Eerlijk … het maakt me niet uit, als we maar kunnen duiken met onze Pelagasten- en grieten. En vooral zorgeloos, dank zij de goede organisatie van Guy en Felipe hebben we ons voor 100% kunnen richten op onze activiteiten.