D1 in tijden van Corona
Het was me de zomer wel. De politiekers knoeiden voort. Mondmaskers! Geen koers en geen voetbal. Parasols in Blankenberge en Nazi-bottines in Oostende. Horrorverhalen over Reuzegomgespuis. En dan nog die duik in Grevelingen…
Het begint een jaar geleden. De eerste maandag van september: duikles. Behalve Bart ken ik niemand, maar dat maakt hier blijkbaar niet uit: welgekomen, handen en zoenen, kom er bij. Wat een fijn gevoel, zo van bij de start. Ik heb eigenlijk geen flauw idee waaraan ik me kan verwachten, en Laurens en Anne – mijn bondgenoten – blijkbaar ook niet. Maar we doen het gewoon, zwemmen rond, geven tuba’s door, gaan onder hoepels, geven nog eens tuba’s door, en nog eens, doen wat apnées en voor we het goed en wel beseffen zijn de eerste weken doorworsteld en hebben we al flessen en een jacket aan. Het gaat vlot, en een geweldig team instructeurs leert ons de kneepjes. Meestal gaat het goed, een enkele keer wordt een instructeur bijna gewurgd – sorry, Thierry L- of moeten we worden opgepept – bedankt, Patrick J. Best wel grappig trouwens, als twee KD1s worden begeleid door twee instructeurs-in-opleiding die dan worden opgevolgd door volleerde instructeurs die dan weer worden bijgestaan door een externe examenjury. Maar er is geen stress hoor, we voelen ons zeker niet bekeken …
En zo wordt het winter. We vieren kerst, kopen wat duikmateriaal, en maken ons stapsgewijs klaar voor het echte werk. Denken we. Tot Covid19 komt, en alles wat gepland is, moet wijken. Geen theoretische lessen, geen oefeningen in de Transfo, zelfs geen zwembadtraining meer. We zitten thuis in een bubbel. Tot het verlossende nieuws komt, eind mei, dat ‘Ekeren open is’ en Bart en ik plots op een blauwe maandag naar De Put rijden voor mijn doopduik. Ik heb weer geen idee waar ik me kan aan verwachten, maar we doen het gewoon. En plots valt alles wat we leerden in het zwembad op zijn plaats. Het gaat goed, en het is het begin van een reeks duikjes in Ekeren. Met Bart. Met Gina of Jessica. Met Karel ook. Telkens andere instructeurs, elk met hun eigen advies, hun eigen tips. Maar wat ze delen is een enorme expertise, en een grote rust en vertrouwen die ze uitstralen. Geloof me, dat is belangrijk, zo bij een voorbijschietende fuut of boven ‘den bleu’. Natuurlijk loopt het soms mis, schiet ik ongecontroleerd naar boven, zak ik in de modder, ben ik soms slecht uitgetrimd of lukt dat kompas maar niet. Maar we leren bij, in een omgeving die geduldig en mild is.
Een goed evenwicht vinden in het water blijkt moeilijk. Ik tol soms rond mijn as en ga soms als een jojo op en neer. Tot Kurt op een heerlijk zonnige dag in Forme4 te Duinkerke het advies geeft om wat lood te minderen. Met 14 kilo in zout water? Veel te veel, maak daar eens 12 van! Een wereld van verschil. Ik lig veel stabieler, en plots gaat het stukken beter. Een kleine tip, met een grote verbetering. En die dag breidt mijn woordenschat ook uit: harders, oorkwal, en – tromgeroffel – bretelzakpijp. Wat een rijkdom.
En zo rijden we eind augustus naar Grevelingen. Ik neem nu nog maar 10 kilo mee, eerst voor een ochtendduikje met Gina. We doen geen proeven, maar genieten van de kreeften en zeenaalden, van steurgarnalen en grondels – en ik wen een beetje aan het toch wel troebele water. In de namiddag dan nog een duik met Karel. Wat is me dat zeg, het lijkt wel alsof hij helemaal tilt slaat ! We cirkelen rond, gaan op en neer en nog eens op en neer, hij is voor mij en boven of onder en weer boven, we zien alle hoeken van de kamer, doen nog een paar proeven en wanneer we eindelijk boven komen naast het ponton zwemt er een bloemkoolkwal voorbij en zegt hij ‘proficiat, je bent D1’.
Een jaar, 9 duiken en 6 maanden Corona heeft het geduurd om een ster te behalen. Laurens is er ook al, Anne volgt wel binnenkort. Ik ben er fier op, en dankbaar voor alle hulp, steun en wijsheid onderweg.
Tot maandag, in het zwembad !
Joost